De bekende weg

Dit duinpad liep ik op vanuit een verlangen om de zee te zien. Het was nieuwjaarsdag en de zon was nog maar net op. Eenmaal over de top van het duin bleken mijn hond Cooper en ik de enigen op het strand te zijn. Het zien van die inmense ruimte leek voor Cooper het startsein om als een dolle rond te gaan rennen. Heerlijk!

We liepen naar rechts, de zonsopkomst tegemoet. Het was te bewolkt om daar mooie plaatjes van te schieten. Verderop zag ik een uitkijkpost waar ik graag naar toe wilde. Het was maar een 1 verdiepinkje hoog en toch was het precies genoeg voor me om te kunnen bepalen waar ik was. Vanuit de uitkijkpost zag ik hoe ik makkelijk bij de verharde weg kon komen en toch besloot ik dat ik dezelfde weg terug zou nemen dan ik gekomen was.

De bekende weg

Dat bleek zo eenvoudig nog niet te zijn. Telkens wanneer ik dacht “Ah! Hier moet ik omhoog voor het duinpad”, liep het pad dood en eindigde ik tussen de pollen helmgras. Ik voelde dat mijn benen het zwaar begonnen te krijgen van telkens het duin op te klimmen en onverrichtte zaken weer naar beneden te kunnen. Er kwam een paniek in me omhoog: was ik het pad al voorbij of moest ik nog verder? Al die duinen lijken op elkaar! Waarom had ik niet beter onthouden hoe de begroeiing op het duin was waar het pad me terug zou leiden? Wat nou als ik het pad niet meer vond en dan toch helemaal via de uitkijkpost moest? Wat nou als de lichamelijke inspanning nu veel te veel zou blijken te zijn? Waarom moest ik persé de zogenaamde bekende weg terug nemen en koos ik niet voor de makkelijke weg vooruit?

Ploink! Hoor jij m ook vallen? Dat was niet zomaar een kwartje hè!

Stilstaan

Ik liet me in het zand vallen en keek omhoog naar de wolken. Ik hoorde het ruisen van de zee en de meeuwen die voorbij vlogen. Op mijn lippen proefde ik vaag een zilte smaak. Ik wist niet of dit van de zee kon komen of dat het gewoon mijn eigen zweet was. Het was me wéér gelukt! Het was weer gelukt om op de bekende weg te blijven, om een oud patroon te herhalen. Omdat ik dan weet hoe het af zal lopen. Van onder uit mijn tenen voelde ik iets naar boven borrelen. Terwijl de tranen in mijn ogen sprongen voelde ik ook een lach opkomen.

Daar, onder aan het duin, besloot ik dat hoe bang ik ook voor nieuwe en onbekende wegen ben, ik wil kiezen voor de weg vooruit. Zonder te hoeven weten waar ik uit ga komen.

Zonder verwachtingen.

Vanuit vertrouwen.

De weg vooruit

We zijn inmiddels bijna 9 maanden verder en de weg vooruit heeft me veel gebracht! Naast nieuwe ontmoetingen met verrassende gevolgen, ont-moet-te ik ook mezelf. Och, och, wat moest ik toch veel van mezelf en wat vind ik het eng om dat moeten los te laten en wat is het fijn om veel meer vanuit mijn intuitie, vanuit een verlangen te handelen. Het blijft ook nog wel onwennig. Kan ook haast niet anders. Die oude wegen zijn zo ingesleten, zo bekend dat het niet anders kan dan dat ik daar af en toe weer op beland. En dat is oké. Dankzij de ervaring van het vinden van nieuwe wegen lijkt het daar helemaal zo heel eng niet te zijn en als het dat wel is, dan vind ik altijd iemand om even samen mee op te lopen. En soms kies ik ervoor om dan toch zelf door te lopen. In mijn eigen tempo, op mijn eigen manier.

De weg vooruit brengt me dichter bij mezelf en helpt me uiting te geven aan wat ik bij te dragen heb. De afgelopen maanden merk ik dat ik langzaam uit het Kijkpost-jasje groei. Het voelt in eerste instantie als verraad waardoor ik probeer vast te houden aan wat ik volgens mij helemaal niet los hoef te laten. Ik blijf natuurlijk Esther van Kijkpost al ben ik niet meer alleen maar Esther van Kijkpost. Wil je dit proces blijven volgen houd dan mijn instagram account in de gaten of meld je aan voor de nieuwsbrief!

Liefs,